Vorig weekend de nodige kilometers gemaakt. We hebben op zaterdag jl. zelfs voor het eerst samen gefietst en daarbij hebbenMarlou en Hub nu ook de magische grens van100 km ruimsschoots overschreden (al geloof ik dat Hupie het ff niet meer zag zitten). Op de terugweg, nadat onze wegen zich hadden gescheiden, heb ik 20 km omgefietst om een verloren bidon terug te kunnen vinden (met succes), maar uiteraard was dat slechts een slap excuus om toch te boek te blijven staan als de man met de langste afstand in de benen!

Dat samen fietsen is mij goed bevallen, temeer daar we nu van elkaar weten waar we staan (ik bovenaan elke beklimming, Marlou halverwege en hub daar ergens tussen in pendelend) en ik me kennelijk geen zorgen hoef te maken. Het kan echter ook zo zijn dat mijn fietspartners me zand in de ogen proberen te strooien en als het serieuze werk begint, me het nakijken geven.

Hoe dan ook, opdit moment heb ik weinig zin om nog veel kilometers te maken. Ik heb ondertussen het Limburgse heuvellandschap en 'de Voer' wel gezien. Vandaar dat ik begonnen ben om mijn fiets onder handen te nemen. En dat was maar goed ook getuige het feit dat de fietsenmaker zeer afkeurend zijn hoofd schudde toen ik het achterwiel ter inspectie langs bracht. Ik vond al dat het geluid dat werd voortgebracht tijdens het achteruittrappen veel weg had van een schuurmachine op volle toeren en nu blijkt dat de cassettenaaf zijn beste tijd heeft gehad. In afwachting van de reparatie (en de daarmeegepaard gaande kosten) zal ik even op de reserve fiets moeten koersen.

Tussen de bedrijven door worden de spulletjes bij elkaar gezocht en geïnspecteerd en ontbrekende materialen aangeschaft. De voorpret is de halve pret!!! Nog maar 3 weken!