Oogjes dicht en snaveltjes toe, slaap lekker!

Uiteraard weer veel te vroeg wakker en niet al te best geslapen. Op de hotelkamer was het veel te warm en het feit dat ik vandaag lekker in mijn eigen bad een Leffe zou drinken, speelde natuurlijk ook mee. Dan maar stilletjes opstaan om vooral de rest van de groep niet te wekken en de laatste track voor de gps maken en laden. Een goed, stevig ontbijt moest er voor zorgen dat we de etappe van vandaag redelijk zouden doorkomen. De benen waren in elk geval nog stijf van de inspanning van gisteren en het feit dat we op de tweede verdieping zaten, maakte dat we er bij elke trede mee geconfronteerd werden. Om half 9 zaten we alweer op de fiets en na een klein half uur verlieten we Luxemburg en werden we verwelkomd door de Belgische Ardennen.

Klimmen geblazen, eerst richting Malmedy en toen naar het hoogste punt van België op 694 meter. We vonden dat we dat stukje klim er ook maar even bij moesten nemen. Marlou en Hub zouden vanaf dat punt alleen verder gaan en ik in mijn dooie uppie moest richting Vervier afdalen. Tot dat moment lag het kilometergemiddelde op 16,5, bij thuiskomst bleek dit tot 19,3 te zijn opgeklommen. Mogen jullie zelf invullen wat daar de oorzaak van is geweest. In elk geval was het toch een raar gevoel om plots alleen te moeten fietsen. Eenmaal Maastricht in zicht, werd het me duidelijk dat ik het toch maar weer even gedaan had en was dan ook in een opperst humeur. Aan de andere kant vond en vind ik het jammer dat ook dit avontuur weer zijn einde heeft gevonden. Op naar het volgende: Die romantische Strasse, dit keer samen met het gezinnetje. De vraag is alleen hoe krijg ik in godsnaam mijn zoontje zo ver om op de fiets te stappen.

Dood gaan is erg.......... maar dit leek er op!!!!

Als jullie dit lezen zijn wij begonnen aan onze laatste etappe. Dus laat ons bij thuiskomst genieten van alle reacties.

Om 8.00h werden wij op de camping verwacht voor het ontbijt waarvoor wij ons hadden aangemeld. Als kleine kinderen zaten we op de stoep te wachten want wij wilden zo vroeg mogelijk beginnen aan de etappe omdat die 139 km in beslag zou nemen. Enfin om 8.00h kwamen de broodjes en om 8.30h zaten we dan op de fiets. Al snel hadden we in de gaten dat het een loodzware etappe zou worden en vroegen wij ons af of we niet overmoedig waren geweest om de laatste 4 dagen in te korten tot drie. Een uur na vertrek kon de regenkleding weer aan en daar zou het niet bij blijven. We beklommen hellingen van 13% weliswaar niet zo lang als in de Alpen maar langer dan de Cauberg om er maar eens een te noemen. Het moet ergens rond de klok van 11.00h zijn als mijn trouwe fietsmaatje het begeeft. De teller waar ik de hele dag mee speel om te kijken naar het gemiddelde, fietsuren etc. is tod! Om 12.30h fietsen we Luxemburg in mogen we even langs de Moesel fietsen. Hier ging het tempo lekker omhoog, alleen moesten we na een klein half uurtje al afbuigen. Dachten we vanmorgen al genoeg geklommen te hebben, hadden we ons behoorlijk vergist want nu begon het pas echt. Er leek geen eind aan te komen en we waanden ons ook nog eens helemaal alleen , zo stil en uitgestrekt. Om 17.00h tijdens een korte stop begonnen we alle alternatieven maar eens door te nemen want het was duidelijk dat we de geplande plaats niet zouden halen. Ik denk dat ik voor allen schrijf als ik zeg dat we total los waren. Nu stoppen had geen zin want dan waren we te ver van huis om zoals gewenst morgen thuis te komen en was alle pijn voor niets geweest. Dus door en dat met een door ons geschatte snelheid van 7 km per uur. We hadden nl ook de wind nog eens flink op de kop. Schuilende voor een enorme plensbui onder een viaduct, om 18.30h maar de hulp ingeroepen van het thuisfront om een hotel te boeken in de beoogde plaats. Wisten we in ieder geval dat we een plek hadden om te slapen. Niet snel daarna kwam de melding, alle hotels vol daar, wat nu? We wisten dat er een camping was maar gezien de zwaarte van de etappe van vandaag, maar ook die van morgen, genoot dat in ieder geval niet de voorkeur van Marlou en Hub. Maar niet lang erna kwam er alsnog een verrassend bericht uit Eindhoven. Op korte tijd was het Giel gelukt om de topografie van Luxemburg en onze route te ontrafelen en had hij een hotel gevonden op 4 km afstand van onze positie. Wij dus koers gezet naar daar en ingecheckt. De hotelbaas wist niet wat hem overkwam en vertelde dat er geen boeking was. Na wat op en neer geouwehoer was dan alles duidelijk en zitten we nu op een drie-persoonskamer ook nog eens voorzien van een kinderbedje. Na 2 halve liters bier en een snelle douche hebben we een heerlijk avondeten gehad en typ ik nu even dit verhaaltje.

Morgen fietsen we nog een kilometertje of 60 samen en dan zullen we afscheid nemen van onze navigator. Ron zal na 110 km thuis komen en Marlou en Hub hebben er nog 118 Ardennenoffensief voor nodig. Foto's van de laatste dagen volgen zo spoedig mogelijk. Tot ziens in Brunssum en oh ja Huub Nauts , mocht je ons toevallig in Eupen zien zwoegen, waag het niet om ons voorbij te rijden zonder te vragen of je misschien iets van onze bagage moet meenemen in je auto dan kijken wij wel of we dat doen of niet.

Gr Hub

Op en af.

Nadat we gisteren besloten hadden om te proberen om vrijdag thuis te zijn, hebben we allen de wonderzalf van Rik gebruikt om alle pijntjes te laten verdwijnen. En wondermiddel of niet, het heeft geholpen. Vandaag gingen we dus voor een afstand van 130km. Met de etappe van gisteren nog in ons hoofd ,die erg vlak was en snel ging, hoopten we hier ook vandaag op. Jammer dan, al na 15 km begonnen die vervelende heuvels die ik me nog kon herinneren van twee jaar geleden. Heuvel op en af, op en af en zo ging het maar door. Om 12.00u een lunchpauze en toen hadden we er toch al 70km op zitten. Op een terrasje cola gedronken en daarna op een bankje nog brood gegeten. En op voor de middagetappe, deze begon eerst een paar km vlak en ik hoopte al dat het zo zou blijven, maar jullie snappen het al ook dit was ijdele hoop alhoewel ik moet zeggen dat het geen heuvels van 10-15% meer waren .Om 16.30u bereikten we de camping. Tent opzetten, douchen en toen zijn Ron en Marlou nog een pizza gaan halen. Lekker gegeten nog even een kort verhaaltje getypt en dan slapen want morgen komt er weer een etappe waar ik erg tegen op zie.

Gr Marlou.

1 Heim, 2 Heim, 3 Heim

Beste mensen, dit zou wel eens het laatste reisbericht kunnen zijn, waarop we jullie kunnen trakteren terwijl we daadwerkelijk nog onderweg zijn. De afgelopen 3 dagen is het ons niet mogelijk gebleken om jullie honger naar meer te stillen vanwege onze overnachtingen op campings (eindelijk). Aangezien deze slechts mondjesmaat voorhanden zijn en het een kwestie van 'take it or leave it' is, hebben we de aanwezigheid van WiFi niet in onze selectiecriteria opgenomen. We proberen ook de komende dagen nog enige kostenbesparende overnachtingen in de buitenlucht te organiseren.

Vandaag was het sinds lang weer eens echt plat fietsen....Geen enkel heuvel of men zou de sporadische viaductbeklimming als dusdanig moeten betitelen. Vanaf Huningue (ff boven Basel) zijn we van het ene 'Heim'naar het andere gefiets. Namen als Biesheim, Baltzenheim, Artolsheim, Bintzenheim, Muntzenheim en Orschenheim...We hebben ze allemaal doorkruisd. In het begin zijn deze 'Elzasser Örtchen' best leu om doorheen te fietsen maar op een gegeven moment heb je ze wel gezien. En ook de ruimte ertussen is nou niet het meest oogstrelend. Dat zie je bij ons ook, zou mijn broertje zeggen, alleen is het hier veel platter. Pluspunt was het mooie weer en het briesje in de rug, de kilometers gleden onder ons rubber voorbij (van het snelheidsvoordeel van de banden van Hub hebben Marlou en ik trouwens ook vandaag niet veel gemerkt). Mijn zusje presteerde het zelfs om als tempobeul voorop te rijden zodat wij mannen het toch wel moeilijk hadden om haar bij te houden. Waarschijnlijk ruikt ze al het hooi van de stal. Na 100 km passeerden we ons geplande einddoel van deze etappe en gingen we voor meer. 25 km verderop werden we echter tegengehouden door, hoe kan het ook anders, dreigende regenwolken. Dit keer toch maar weer een hotel genomen. Misschien dat we onze vakantie een dagje kunnen inkorten (dat hoor je niet vaak, meestal zijn ze niet lang genoeg) en komen we al vrijdag aan. Dat zou echter inhouden dat we de zware Ardennenritten met zo'n 35 km moeten verlengen. We blijven onze grenzen verleggen. Het zit er in elk geval bijna op.

Ron

Viva la France

Inmiddels zijn we de derde dag op rij verstoken van internet dus als jullie deze lezen zijn we weer een beetje dichter bij huis. Zoals voorspeld, zou het gaan regenen en jawel hoor de Zwitserse Piet Paulusma had het bij het rechte eind. Midden in de nacht begon het te regenen en het hield niet op. Dus met de regenkleding uit de tent en alles inpakken. Boterham uit het vuistje en om 8.00h waren we klaar voor vertrek. Wederom in de regen. Ondanks dat we dachten dat we de bergen achter ons hadden gelaten zaten er nog een paar venijnige klimmen in. Zo gebeurde het dat we om 12.00h nog maar steeds met een gemiddelde van tussen de 14 a 15 km per uur fietsten. Later in de middag ging het tempo wat omhoog en uiteindelijk fietsten we om 15.30h Frankrijk binnen. We verblijven nu op een 5 sterren camping in Huningue met twee toiletten, een chagrijnige campingbaas en eigenlijk had ik nog wel een stukje verder willen fietsen toen ik dit allemaal weer eens aanschouwt had. Maar goed de tent is inmiddels weer droog en er staan meerder fietsers. Een stel is net als ons op de terugreis naar Nederland mar dan vanuit Rome, alleen nemen zij de trein als het regent en de bergen te zwaar worden voor hun. Volgens planning komen wij zaterdag a.s. aan alhoewel in ieder geval bij Marlou en Hub de wens speelt om de komende dagen wat in te lopen. Uit ervaring weten wij echter dat het weer bepaalt.

groet Hub

Zwart kamperen

Na een ijskoude nacht waarin Hub begon met alleen zijn ondergoed aan en eindigde met twee truien, lange broek en sokken, schrokken wij na weinig slaap om 7.30u wakker. Gelukkig, we hoorden geen getik op de tent wat voor ons een goed teken was. Geen regen dus de tent kon weer droog in gepakt worden. Ron hing zijn nog natte was achter aan de fiets zodat die onder het rijden kon drogen. Het zou vandaag een korte etappe worden. Het ging heuvel op en heuvel af. Onderweg kwamen we door kleine gehuchten waar geen winkel of iets dergelijks te bekennen was. We hadden voor vandaag proviand ingeslagen omdat we wisten dat het zondag was, maar er niet aan gedacht dat het morgen tweede pinksterdag zou zijn en dan ook alles dicht is. Dus goed opletten of er nog iets te krijgen was, nee hoor alles dicht en overal stond 'montag ruhetag'.

Rond twaalf uur hebben we toch maar een pauze genomen en iets gegeten van het gisteren gekochte brood. Maar zuinig aan want we wisten niet of we nog wat zouden vinden voor morgen. Na deze stop kwamen we langs een restaurant waar we nog vlug even een cola dronken voor extra energie en verder ging het. Het was een zonnige dag en het schoot lekker op eigenlijk hadden we graag nog wat meer km gemaakt, maar volgens Ron kwam er na deze plaats voorlopig geen camping meer en eerlijk is eerlijk onderweg hadden we maar één gasthof gezien dat open was en nog een die ook een 'ruhetag' had. Ik durfde dus ook niet het risico te lopen dat ik dadelijk wild moest kamperen.

Om 13.30h arriveerde we op de camping waar ze ons vertelden dat we de tent maar ergens neer moesten zetten . Alle tenten stonden kriskras door elkaar en daar moesten wij nog eens tussen. Gisteren kregen we een mooie plaats toegewezen en stonden we naast elkaar nu staan we heel ver uit elkaar. We hebben nog niet betaald , Ron is al drie keer wezen kijken bij de receptie maar telkens was er niemand . Nu wachten we dus maar af of er nog iemand voor het geld komt. Eigenlijk is er vandaag niet veel gebeurd en wachten we de dag van morgen dus maar weer af. Stiekem zijn we al aan het denken of we misschien vrijdag al thuis zijn maar dat is afhankelijk van het weer.

Gr Marlou

In volle vaart

Om 4 uur werd ik wakker en hoorde buiten het typische geluid van autobanden op een nat wegdek. Shit, dat wordt straks weer de regenkleding aan. Omdat ik niet direct de slaap kon vatten, heb ik een selectie van foto's van de afgelopen dagen op ons blog geplaatst. Ik wilde jullie deze, na het dringende verzoek van Ingrid, niet langer onthouden. Kwart over vijf koos ik voor de optie 'Afsluiten' en deed ik het licht uit om te constateren dat het buiten al begon te gloren.

2 uurtjes later ging de wekker. Het eerste dat ik deed, was voelen of het wasje van gisteren goed droog was. Een meevaller, kon ik in elk geval met fris ruikende kleding aan de volgende kilometers beginnen. Vervolgens vol goede moed de gordijnen opzij getrokken: een zicht van zo'n 50 meter viel me ten deel. Een dichte mist hing rond Davos.

Na een stevig ontbijt toch maar de spullen bij elkaar gezocht en aan onze stalen rossen gehangen. Nog even wat laatste reparaties en met volle vaart de afdaling in. Nou ja, volle vaart, we waren blij dat we de 25 km/u haalden. Gelukkig werd de mist al snel dunner en loste tenslotte helemaal op. Door het natte wegdek maakte dat voor de snelheid niet veel uit. Het ging ongeveer 35 km flink naar beneden en bij Landquart verlieten we de Alpen. Tenminste het hoge gedeelte ervan. De hoop dat beneden het weer beter zou zijn, bleek ijdel. Het regende ook daar en we werden geconfronteerd met een harde noordenwind. Balen! Even na de middag in een of ander gat de innerlijke mens wat opgewarmd met warme chocomel. De barkeep wist ons te vertellen dat het later op de dag beter zou worden. Bovendien tipte hij ons met betrekking tot een aangenamere route voor het tweede deel van onze etappe.....langs de Rijn tot aan de Bodensee. Dat stond ons wel aan, alleen de aangegeven afstand kon volgens mij niet kloppen: 60 km i.p.v. de verwachtte 30. Uiteindelijk zouden het er zelfs 75 zijn. Vergissinkje van mijn kant.

Gaande weg werden de bergen aan weerzijde van de Rijn steeds lager en namen ze de proporties aan van uit de kluiten gewassen heuvels. De regen was inmiddels opgehouden, maar bleef dreigend in de grijze wolken aanwezig. Zo kabbelden we voort, begeleid door het water in de Rijn. Onderweg nog wat boodschappen gedaan om de zondag door te kunnen komen en zonder verdere tegenslag kwamen we tenslotte aan In Rheineck. De bewegwijzering voor fietsers en wandelaars is in Zwitserland uitstekend verzorgd, waardoor we ditmaal de GPS niet echt nodig hadden. Dit terzijde.

Restte ons enkel een slaapplaats te zoeken. Ik had voor mezelf al besloten om te kamperen. Had al teveel geld uitgegeven aan te dure hotels, etentjes, regenbroeken en achterwielen. Mijn kameraden hadden de intentie om in de buurt een hotelletje te zoeken, maar uiteindelijk liggen ook zij nu in de slaapzak. De ene te piekeren wat de dag van morgen zal geven, de andere zich afvragend hoe het nieuwe hondje van Rob er in het echt uitziet. En beiden zich storend aan het kabaal dat spelend grut vlak voor onze tenten weet te produceren.

Ron

Willkommen in die Schweiz

Hallo mensen, omdat jullie enige dagen verstoken zijn geweest van onze belevenissen krijgen jullie er nu meteen drie. Kunnen wij ons weer verheugen op alle reacties. Vanmorgen vertrokken wij dus voor een loodzware etappe die ons richting Davos zou brengen. Om 8.20h zaten wij op de fiets en jawel hoor het klimmen mocht gelijk beginnen. dat was overigens geen verrassing, we wisten dat het een bergetappe werd. Na een uurtje klimmen kwamen wij aan de grens met Zwitserland, snel een foto genomen en door. We waren de grens nog niet gepasseerd of de regenkleding mocht al voor de eerste keer uit de tas en het klimt echt niet fijn met zo'n plakbroek om je benen maar goed. Het tempo was laag en de eerste pas die genomen moest worden heette de ofenpass. De naam paste helemaal niet bij de temperatuur die wij waarnamen. Met een sweatshirt, wielrentruitje, truitje met lange mouwen en daarover de regenjas klom ik en mijn companen naar boven. De hoogte van deze pas was 2149 meter en wij bereikten de top rondom de klok van 12.30h, precies 4 uur klimmen uiteraard met pauzes. Het gemiddelde lag rond de 11km per uur. We zijn door geen enkele fietser ingehaald alleen maar door patsers met porsches (sorry jacco ) maserati's mercedesssen en audi's en misschien ook nog wat andere modellen. Daarnaast suisden ons vele motoren voorbij. Eenmaal boven hebben wij net als die luie autobestuurders en motorbestuurders onze helmen afgezet natte kleding uitgedaan en genoten van een warme chocomel en apfelstrudel. Toen die afgerekend moest worden wisten we meteen dat we in Zwitserland waren, 30 euro armer. Vervolgens droge kleding aan om te beginnen aan een snelle afdaling. De motorrijders maakten nog een cynische opmerking in de trent van schoner fahrt, die ik helder als ik was beantwoorde met hals und beinbruch. Stelletje koekebakkers dacht ik.. Na een spectaculaire afdaling mochten we om 14.45h beginnen aan de 2e pas genaamd de fluelapas. De hoogte was ons op dat moment nog niet bekend maar die lezen jullie straks wel. Na een zeer steil beginhadden we op enig moment de tred te pakken. Echter de man met de hamer kwam om de hoek kijken en hij had er niet een maar drie bij zich. Om de beurt gingen we kapot. We werden wederom getrakteerd op regenbuien die op natte sneuw leek en een ijskoude tegenwind. Er leek geen eind aan te komen aan deze pas en toen Hub dacht dat die boven was hebben we dus maar even foto's gemaakt van ons drieeen in de sneeuw. Maar helaas te vroeg gejuicht. de wanhoop nabij hoopten we dat de een of andere automobilist ons een lift zou aanbieden maar weer niets dus doorklimmen. Uiteindelijk kwamen we gedrieen op ons tandvlees boven om 17.30h.op 2383meter.Ook hier toch maar een warme chocomel genomen maar de apfelstrudel diehier schijnbaar in de aanbieding was uit kostenoverwegingen weg gelaten. Even voorzichtig geinformeerd naar de prijs voor een kamer en je raad het al, we werden getild, plus minus 180 euro voor drie personen met ontbijt. We twijfelden, na de vraag of ze internet hadden voor die prijs hebben we de knoop doorgehakt en zijn vertrokken. Na wederom een spectaculaire afdaling zitten we nu aan de rand van Davos in een hotel met sauna, solarium en dampfbad wat het ook moge zijn en de wifi is gratis. De prijs houden we geheim maar voor donaties wil ik mijn bankrekening wel vertellen. Morgen slapen we uit en gaan we richting Bodensee. Ga ik zo de pc naar Ron brengen als die nog wakker is want het goede nieuws voor Hub is dat hij een aparte slaapkamer heeft. Hebben wij geen last van zijn gesnurk en zullen wij dan toch wel in een diepe slaap vallen. Zien we morgen wel weer of het hem gelukt is om nog wat foto's te plaatsen.

Gr Hub

Ron: De mensen die ooit een nacht in dezelfde kamer met Hub hebben mogen doorbrengen weten hoe de vork echt in de steel zit wat dat snurken betreft.