Ron:

Na een vrij onrustige nacht; de koelkast onder de vide waar ik sliep, maakte een kabaal alsof ze op diesel liep, ben ik om 7 uur stipt opgestaan. Net als al die andere dagen. Marlou en Hub liepen al vrolijk, ruziend rond. Ook als al die andere dagen! Het ontbijt bestond dit keer uit wel zeer droog brood (van de Lidl) en wat kaas of salami. Dus flink kauwen en weg spoelen met Cola. Gelukkig hadden we bij diezelfde Lidl ook wat Nescafe kunnen scoren, zodat we wel van een goed bakje koffie konden genieten. Tenminste als je het afgezet tegen de standaard van mijn medereizigers , maar toch. Voor de zoveelste keer de spullen in de tassen gestopt waarbij opvalt dat, waar we eerst zeer zorgvuldig de kleding opvouwden nu het zaakje gewoon in een willekeurige tas werd gepropt. Als het gewicht maar redelijk verdeeld werd. Op de fiets en 'los geht's'. 100 km glad asfalt en redelijk vlak, zo omscheef de hoteleigenaar de route van vandaag. We moesten gewoon links en rechts de weg langs de autobaan volgen. Wijs als ik ben, had ik gisteren toch maar de route opnieuw in mijn Garmin gezet zodat we niet voor verrassingen kwamen te staan. Dat laatste is niet helemaal uitgekomen. Allereest ging het een aantal kilometers inderdaad zoals werd voorgesteld, maar toen we geconfronteerd werden met het bord 'verboden voor fietsers' wisten we dat we op de autobaan zouden uitkomen en werd de track opgepakt. Probleem met plattegronden, of ze nu digitaal of van papieren zijn, is dat ze plat zijn en dat hoogteverschillen moeilijk in te schatten zijn. Wel nu, het leverde ons de eerste verrassing van de dag op. 10 kilometer klimmen. Het moet gezegd worden, het was mooi en ik voelde me meteen in mijn element. Dat was nu waarom ik fietsvakanties zo leuk vind: helemaal alleen (Marlou en Hub op gepaste afstand) in een gelijkmatige tred tussen uitgehakte rotswanden zigzaggen. Geen druk autoverkeer waardoor je van de omgeving wordt afgeleid, maar allerlei beestenspul dat zichtbaar en hoorbaar aanwezig is en je gadeslaat. Mooi is dat. Helaas was het na die 10 km ook afgelopen. Voor ons lag een uitgestrekt laagland dat we na een korte afdaling al bereikten en vanaf dat moment niet meer zouden verlaten, terwijl rechts van ons de bergen ons probeerden te verleiden om hen te bedwingen.....of spreek ik hier weer voor mezelf en houd ik geen rekenschap met mijn aanwezige familie.

Tijdens de korte afdaling werden we trouwens voor de zoveelste keervoor prooi aangezien. Twee uit de kluiten gewassen honden kwamen van ver in sneltreinvaart op ons afgestormd; ready for the kill. Gelukkig zijn honden oerdomme beesten (mijn excuses aan al die trotse hondenbezitters), ze kondigen hun aanval luidkeels aan zodat hun maaltje (wij dus) ruimschoots de tijd heeft om er als een haas vandoor te gaan.

Na dit voorval werd de weg vervolgt, langs de autobaan. Dan weer aan de linkerkant, dan weer een stukje rechts ervan. Opvallend daarbij was dan de autobaan zelf kaarsrecht en vlak loopt terwijl de wegener naast op en af gaan. Frustrerend. Op een gegeven moment stelde ik voor om even niet de geprogrammeerde weg te volgen, maar een andere weg. Deze liep namelijk vlak langs de 4 baans weg en leek me korter. Hadden we niet moeten doen; we kwamen op een uiteindelijk op een onverharde weg uit en de uitdrukking op de gezichten van de boeren die het land aan het bewerken waren, had ons enige indicatie moeten geven dat het wellicht slimmer was geweest om op onze schreden terug te treden.Maar wij zijn eigenwijs en gingen vrolijk verder totdat onze weg werd versperd door een diepe waterpoel dwars over het zandpad. Dat werd dus door het veld lopen......Uiteindelijk zijn we weer op de eerdere route uitgekomen, zonder veel terreinwinst maar met veel tijdsverlies. De les is dan ook om niet meer van een geprogrammeerde route af te wijken.

We hebben een korte tussenstop gemaakt in Komotini en wat verder op in een of ander gat. Daar constateerde ik dat mijn achterwiel wel wat veel speling in de lagers had. (Een goede raad aan iedere fietser: zorg dat je je stalen ros zelf kan repareren en geef hem nooit uit handen aan een fietsenmaker). Uiteindelijk zijn om een uur of 4 aangekomen in Xanthi. Het hotel was snel gevonden en lag precies op 105 km van ons eerder verblijf. Eerst even douchen en vervolgens het wiel mee de hotelkamer ingenomen om er achter te komen dat ondanks alle zorgvuldigheid bij het kiezen van het mee te nemen gereedschap, juist die maat sleutel ontbrak. Dan morgen maar naar een garage of fietsenmaker om steeksleuteltje 17 te lenen. Eerst eten.........na een lange kruisgang langs allerlei gesloten eetgelegenheden (het was tenslotte zondag) moesten we uiteindelijk genoegen nemen met snackbar 'Ali Baba'. Daar kregen we een eenvoudig doch lekker maal voorgeschoteld. En met de nieuw opgedane energie kon ik, eenmaal terug op de hotelkamer, toch een oplossing vinden voor het 'defecte' wiel. Eind goed al goed......morgen 134 km, het hotel is al geboekt: Hotel Pfaffenhofen!!!!