Ron:

Ondanks de afspraak dat we na de problemen van gisteren zouden uitslapen en dus wat later op de fiets zitten,stond onze Hub alweer om 7 uur plaatselijke tijd naast zijn bed. Op zoek naar zijn laptop om het hotel voor vandaag te zoeken. Tja en dan sta je zelf ook maar op ondanks dat je ogen nog dichtgeplakt zitten.

Nog even terugkomend op het 'wiel'. Voor het eerst heb ik naar alle wijze raad van anderen geluisterd en mijn fiets aan een grondige inspectie onderworpen voordat we op reis gingen. Daar waar ook maar enige twijfel over de toestand van onderdelen bestond, werden deze vervangen. Zo ook het achterwiel! Volgens de fietsenmaker was het danwel geen nieuw exemplaar maar nog van prima kwaliteit (was van een oud omaatje geweest). Je gaat er in zo'n geval vanuit dat een dergelijk professioneel iemand verstand van zaken heeft en dat hij je geen kat in de zak verkoopt. Welgeteld 400 km heeft het wiel mij naar de diverse bestemmingen gebracht zonder daar merkbaar veel problemen mee te hebben. Daarna begon het gez....k, Enal mijn practisch en technisch inzicht ten spijt....een verstelen schroefas kan zelfs ik niet maken. De mechanicien in Thessaloniki is erook drie uur mee bezig geweest met noppes resultaat.(dus Gisele, het lag niet aan mij!!!). Genoeg over mijn achterwiel, misschien dat we het later nog over mijn voorwiel kunnen hebben, want dat is afkomstig van dezelfde fietswinkel en vormde een setje met het stuk schroot dat we in Griekenlands tweede stad hebben achtergelaten.

Terug naar het verhaal van de dag: twee uur later vervolgden we, na een stevig ontbijt te hebben genuttigd, weer vrolijk pedalerend onze weg. Van meet af aan bepaalde ik het tempodoor continu op kop te rijden tot aan het eind van de dag. Peter Post noemde dat vroeger een gecontroleerde koers. Daarbij moet wel gezeg worden dat het aan het eind wel lastig was om Hub achter mij te houden, want als die de stal ruikt dan is er bijna geen houden meer aan. Zo gleden de kilometersvoorbij.De omgeving boodt weinig afwisseling en ik vermoed dat dit het minst aantrekkelijke deel van Griekenland is; plat, leeg en vuil. Na 50 km onze eerste pauze in Alexandreia waarde oude dorpsgek onshele verhalen begon te vertellen daarbij zijn wandelstok vervaarlijk omhoog houdend. Waarschijnlijk was ie bang dat we zijn plek in de dorpsgemeenschap zouden innemen. Je moet ook welverstandelijk achtergesteld zijn als je hier met volle bepakking gaat fietsen.

Na een banaan en een koekje terug in het zadel. Een aantal kilometers later begon het saaie landschap langzaam te veranderen en nam Ardennervormen aan. Na een paar klimmetjes weken we van de hoofdweg af en daalden we richting zee. Daar waar de honden elders lang de wegde hele dag last van de hitte leken te hebben, werden we in deze afdaling aan alle kanten geconfronteerd met blaffende en attackerende Nero's en Brutussen. Gelukkig dat hadden we al gemist! De laatste 30 km hadden we de wind pal op kop , Waardoor de eindbestemmingaar niet dichter bij scheen te komen, maar uiteindelijk wist ik mijn roedel weer feilloos bij het hotel af te leveren. (Zij het dat Marlou en ik ons stilletjes beginnen af te vragen, hoe we met een dergelijk beurse bips ooit nog Maastricht zullen halen.)

Zo zie je maar, ook als er weinig gebeurt, kun je een heel verhaal neerpennen :)