Gisteren tot 23.00 uur de route van vandaag en de daarop volgende dagen aangepast omdat we door de regen achterstand hebben opgelopen. Een heel puzzelwerk terwijl Marlou en Hub al lang de oogjes dicht hadden. Met het eindresultaat van mijn noeste arbeid en serieus denkwerk zouden we de schade van 40 km al binnen twee dagen ingelopen hebben (of moet ik 'ingefiets' schrijven?). Maar als het weer zo zou regenen als het die dag had gedaan, zou alle moeite voor niks geweest zijn. Een blik door het raam van onze veel te dure hotelkamer maakte dat ik het somber inzag: alle hemelsluizen waren geopend en het plensde met bakken uit de lucht. Met die aanblik heb ik het licht uitgedaan en onder de mooie klanken van Pink Floyd op mijn oren ben ik in slaap gevallen. Vandaag om 5 uur was ik alweer wakker en het grijs en grauw van de dag ervoren was alleen nog maar duisterder geworden, het regende nog steeds en dat terwijl Meteo Italia had aangegeven dat de ochtend er veel zonniger zou uitzien en dat het echte plenzen pas in de middag zou plaatsvinden. Dat beloofde wat en ons gezamelijke humeur naderde dan ook het nulpunt (Kelvin, niet Celsius). Ontbijtje naar binnen gewerkt en weg, richting de Alpen. De regen had inmiddels nagelaten maar de bergtoppen waren nog steeds nauwelijks zichtbaar door de laaghangende bewolking. Het zou wel eens een koude bedoening kunnen worden. Ik had voor de zekerheid mijn lange wielrennersbroek en winterhandschoenen aangedaan, want die had ik wel bij me terwijl de andere twee dat nu juist thuis gelaten hadden. Zo 'vergeet' iedereen wel wat.

Geleidelijk rezen de bergen aan weerszijden meer en meer omhoog toen we al fietsend verder het alpengebied binnendrongen. Geen moeilijke klimmen maar heel geleidelijk omhoog ging het. Na een uurtje begon het zachtjes te regenen en ik zag het schrikbeeld van 3 doordrenkte idioten op de deurmat van een of ander hotel al weer voor me. Gelukkig was het maar van korte duur en zagen we steeds meer blauw tussen het grijs verschijnen. Uiteindelijk na 40 km begonnen we aan de echte klim van de dag (tot 1100 meter). Die werd zonder al teveel moeite genomen en bovenaan de top snel een colaatje en brood naar binnen gewerkt om vervolgens de afdaling in te zetten richting Trento, echer niet zonder eerst extra kleren aan gedaan te hebben. In de stad aangekomen leek het erop dat er een eind aan onze voorspoed was gekomen. Stoppen en schuilen was 'Angesagt'. Aan de overkant van de weg zagen we toen de winkel van Fransesco Moser liggen. Dicht uiteraard, want de Italianen hebben tussen 12 en 3 siësta of hoe dat hier ook heten mag. Al onze eerdere pogingen om een regenbroek voor mij en remblokjes voor Hub te scoren waren vruchteloos gebleken en hier zouden we wel eens kunnen slagen. Beiden hoopten we stiekempjes dat de regen nog even ('n uurtje) zou aanhouden dan konden we binnen deze professioneel uitziende zaak rondneuzen. En zo gebeurde het ook, we hoefden om 3 uur enkel nog levend de overkant van een razenddrukke 4-baansweg zien de bereiken. Het was het risico echter waard, hub had zijn remblokjes en ik mijn (ook weer erg prijzige) regenbroek.

We vervolgden onze weg en ondanks het steeds aan en uittrekken van regenkleding maakten we goede kilometers, met dank aan de wind in de rug. Een bordje met 'Camera, Zimmer' kondigde na 100 km het eind van onze etappe aan. Een bijzonder mooie kamer voor relatief weinig geld vormt nu ons tijdelijk onderkomen. Één minpuntje: geen internet dus dit verhaal zal jullie met enige vertraging bereiken. Het zij zo!!! Een goede nacht gewenst.

Ron