Uiteraard weer veel te vroeg wakker en niet al te best geslapen. Op de hotelkamer was het veel te warm en het feit dat ik vandaag lekker in mijn eigen bad een Leffe zou drinken, speelde natuurlijk ook mee. Dan maar stilletjes opstaan om vooral de rest van de groep niet te wekken en de laatste track voor de gps maken en laden. Een goed, stevig ontbijt moest er voor zorgen dat we de etappe van vandaag redelijk zouden doorkomen. De benen waren in elk geval nog stijf van de inspanning van gisteren en het feit dat we op de tweede verdieping zaten, maakte dat we er bij elke trede mee geconfronteerd werden. Om half 9 zaten we alweer op de fiets en na een klein half uur verlieten we Luxemburg en werden we verwelkomd door de Belgische Ardennen.

Klimmen geblazen, eerst richting Malmedy en toen naar het hoogste punt van België op 694 meter. We vonden dat we dat stukje klim er ook maar even bij moesten nemen. Marlou en Hub zouden vanaf dat punt alleen verder gaan en ik in mijn dooie uppie moest richting Vervier afdalen. Tot dat moment lag het kilometergemiddelde op 16,5, bij thuiskomst bleek dit tot 19,3 te zijn opgeklommen. Mogen jullie zelf invullen wat daar de oorzaak van is geweest. In elk geval was het toch een raar gevoel om plots alleen te moeten fietsen. Eenmaal Maastricht in zicht, werd het me duidelijk dat ik het toch maar weer even gedaan had en was dan ook in een opperst humeur. Aan de andere kant vond en vind ik het jammer dat ook dit avontuur weer zijn einde heeft gevonden. Op naar het volgende: Die romantische Strasse, dit keer samen met het gezinnetje. De vraag is alleen hoe krijg ik in godsnaam mijn zoontje zo ver om op de fiets te stappen.