Currywust und Hamburger

Vandaag werden we gewekt door een sms van Kim, gelukkig maar anders hadden we ons verslapen. Even naar buiten kijken en jawel hoor regen. Samen ontbeten en ik nog even de afwas gedaan en daar gingen we maar weer.

Regenjas aan, broek nog niet want er viel alleen maar wat motregen. Na een uur begon het droog te worden en gingen de jassen weer uit. Net op tijd er kwam een redelijk steile klim. Hierna ging het de hele tijd op en af. We fietsten tussen de bergen en door wijngaarden en een heleboel appelgaarden, die ze vandaag allemaal aan het besproeien waren . Er reden dan ook heel wat kleine tractors af en aan.

In de verte was de berg die we morgen over moeten ook al te zien, er ligt nog steeds sneeuw boven op. Hopelijk krijgen we het morgen niet te koud,dat zal wel niet want het wordt zwoegen. Morgen moeten we nl 3 passen over en ik begin nu al last van mijn knieën te krijgen.

20 km voor het einde begint het dan weer te regenen , dus even stoppen en regenjas weer aan, broek nog niet .Hadden we dat maar wel gedaan want het begon steeds harder te regenen. We wilden echter niet weer stoppen zo vlak voor het einde. In het dorp van onze eindbestemming gingen we naar de Info voor een kamer, die hebben we ook nu weer gevonden. Hopelijk wordt het weer droger zodat we eens een camping kunnen nemen,want de beide heren hebben al de hele reis de tent en andere kampeerbenodigdheden achter op hun fiets. Na ons gebruikelijke douche en ons wasje gingen we opstap om wat te eten. Om het toch nog een beetje betaalbaar te houden kozen we voor een IMBISS. IK zal jullie verdere details besparen maar hopelijk hebben we morgen geen klachten van diarree of zo. Ik wens jullie nu welterusten zodat ik morgen goed uitgerust ben.

Gr Marlou

Fransesco Moser

Gisteren tot 23.00 uur de route van vandaag en de daarop volgende dagen aangepast omdat we door de regen achterstand hebben opgelopen. Een heel puzzelwerk terwijl Marlou en Hub al lang de oogjes dicht hadden. Met het eindresultaat van mijn noeste arbeid en serieus denkwerk zouden we de schade van 40 km al binnen twee dagen ingelopen hebben (of moet ik 'ingefiets' schrijven?). Maar als het weer zo zou regenen als het die dag had gedaan, zou alle moeite voor niks geweest zijn. Een blik door het raam van onze veel te dure hotelkamer maakte dat ik het somber inzag: alle hemelsluizen waren geopend en het plensde met bakken uit de lucht. Met die aanblik heb ik het licht uitgedaan en onder de mooie klanken van Pink Floyd op mijn oren ben ik in slaap gevallen. Vandaag om 5 uur was ik alweer wakker en het grijs en grauw van de dag ervoren was alleen nog maar duisterder geworden, het regende nog steeds en dat terwijl Meteo Italia had aangegeven dat de ochtend er veel zonniger zou uitzien en dat het echte plenzen pas in de middag zou plaatsvinden. Dat beloofde wat en ons gezamelijke humeur naderde dan ook het nulpunt (Kelvin, niet Celsius). Ontbijtje naar binnen gewerkt en weg, richting de Alpen. De regen had inmiddels nagelaten maar de bergtoppen waren nog steeds nauwelijks zichtbaar door de laaghangende bewolking. Het zou wel eens een koude bedoening kunnen worden. Ik had voor de zekerheid mijn lange wielrennersbroek en winterhandschoenen aangedaan, want die had ik wel bij me terwijl de andere twee dat nu juist thuis gelaten hadden. Zo 'vergeet' iedereen wel wat.

Geleidelijk rezen de bergen aan weerszijden meer en meer omhoog toen we al fietsend verder het alpengebied binnendrongen. Geen moeilijke klimmen maar heel geleidelijk omhoog ging het. Na een uurtje begon het zachtjes te regenen en ik zag het schrikbeeld van 3 doordrenkte idioten op de deurmat van een of ander hotel al weer voor me. Gelukkig was het maar van korte duur en zagen we steeds meer blauw tussen het grijs verschijnen. Uiteindelijk na 40 km begonnen we aan de echte klim van de dag (tot 1100 meter). Die werd zonder al teveel moeite genomen en bovenaan de top snel een colaatje en brood naar binnen gewerkt om vervolgens de afdaling in te zetten richting Trento, echer niet zonder eerst extra kleren aan gedaan te hebben. In de stad aangekomen leek het erop dat er een eind aan onze voorspoed was gekomen. Stoppen en schuilen was 'Angesagt'. Aan de overkant van de weg zagen we toen de winkel van Fransesco Moser liggen. Dicht uiteraard, want de Italianen hebben tussen 12 en 3 siësta of hoe dat hier ook heten mag. Al onze eerdere pogingen om een regenbroek voor mij en remblokjes voor Hub te scoren waren vruchteloos gebleken en hier zouden we wel eens kunnen slagen. Beiden hoopten we stiekempjes dat de regen nog even ('n uurtje) zou aanhouden dan konden we binnen deze professioneel uitziende zaak rondneuzen. En zo gebeurde het ook, we hoefden om 3 uur enkel nog levend de overkant van een razenddrukke 4-baansweg zien de bereiken. Het was het risico echter waard, hub had zijn remblokjes en ik mijn (ook weer erg prijzige) regenbroek.

We vervolgden onze weg en ondanks het steeds aan en uittrekken van regenkleding maakten we goede kilometers, met dank aan de wind in de rug. Een bordje met 'Camera, Zimmer' kondigde na 100 km het eind van onze etappe aan. Een bijzonder mooie kamer voor relatief weinig geld vormt nu ons tijdelijk onderkomen. Één minpuntje: geen internet dus dit verhaal zal jullie met enige vertraging bereiken. Het zij zo!!! Een goede nacht gewenst.

Ron

Na zonneschijn komt.....

Nou mensen ga er even voor zitten want hier komen twee dagen. Na de loodzware etappe van zondag, mochten we maandag op de ferry genieten van een rustdag. Maandag dus vroeg op om in te checken en eenmaal buiten het hotel, na de welbekende taferelen, stond de grote vriend van Marlou ons reeds op te wachten. Hetzelfde hondje dat ons op zondagavond verwelkomde bij het hotel. Vriendelijk huppelend liep het met ons mee door de douane naar de gate waar onze ferry zou aanmeren. De boot lag er nog niet maar de hond bewaakte onze fietsen en keek maar steeds naar Marlou of ze niet mee mocht. Als we met de auto waren geweest weet ik niet wat er gebeurd was. Zelfs toen we inscheepten, liep ze mee. Een ijverige medewerker van Anek Lines hield haar tegen. Met de roltrap konden we naar boven, melden bij de info en vervolgens door naar de receptie waar we de sleutel van onze hut kregen. We hadden al eens minder gehad en waren beslist niet ontevreden. Om een beetje bij te komen van de afgelopen dagen kroop Ron in bed en Marlou en Hub togen naar het topless zonnedek met zwembad. Weer pech, geen water inhet zwembad en alleen maar topless heren. Hub dus ook uit de kleren en dat heb ik geweten, op zee, een windje en op sommige plaatsen nog spierwit. Nu heb ik dus drie kleuren die ik straks egaal moet zien te krijgen. De prijzen leken op die van een cruiseschip maar goed het ging eenmaal niet anders. 's Avonds kregen we een verontrustend sms-je, Venetie 10 gr Celsius en regen. Dat kon niet dachten wij dus snel contact met Nederland gezocht en de verlossing was er: 20 graden. Dat is nog altijd 15 minder dan de afgelopen dagen maar goed, naar bed en afwachten. Eenmaal in Venetie konden we het met eigen ogen aanschouwen en jawel hoor het regende. Direct na het verlaten van de ferry, wat overigens nog wat voeten in aarde had voordat Marlou en Hub de fietsen gevonden hadden, een schuilplaats opgezocht en regenkleren aan. Even afwachten maar dat had ook geen zin dus vol goede moed gingen we op pad. Na wat geharrewar door Venetie konden we dan eindelijk kilometers gaan maken en na een uur of twee konden zelfs de regenpakken uit. Bij een fietscontrole van Marlou bleek dat haar remblokken helemaal op waren. Bagage eraf en die dus uiteindelijk zelf maar vervangen nadat we bij 2 fietsenmakers al een vriendelijk neen hadden gekregen. De behulpzaamheid droop eraf!!. Het tempo ging omhoog en we hadden goede hoop dat we het gestelde doel voor vandaag zouden halen. Het begon echter weer te regenen en op enig moment viel het er met bakken uit en de temperatuur daalde tot 15 graden. Dus Garmin om hulp gevraagd en jawel hoor die had een hotel voor ons op 5 km van de route. Nou dat ging, vervelend was het dat het hotel bij aankomst niet meer bewoonbaar was.Wat nu? Terwijl Hub Sygic om hulp vroeg gingen Ron en Marlou even bij een Renault dealer naar binnen en die wist raad. In de stad drie hotels, tekening erbij en weg waren we weer in de stromende regen. In de stad aangekomen nog maar even de weg gevraagd en waar senorita zei rechtdoor, zei senor iets verder op dat we weer terug moesten. Om moedeloos van te worden. Op naar het politieburo en jawel hoor drie hotels, twee duurderen en een goedkoper. Met de luxe overtocht nog vers in ons geheugen wij dus koers gezet naar het goedkope en jawel je raad het al. Wij vragen ons af wat de de duurdere gekost zouden hebben want dit kost al over de 100 euro en heb ik nog niet eens mooie led lampjes in mijn douchestraal. ( had ik verleden jaar wel voor die prijs). Maar goed als je zo doornat bent dan moet het maar weer. Meteen vroeg de receptionist of we ook wilden avondeten maar we hebben hem vriendelijk uitgelegd dat we nog even de stad in moesten om wat spullen te kopen voor de dag van morgen. Goed excuus he!. Als ik dit typ ligt Marlou naast mij al in een bed waarin we ook dwars kunnen slapen en Ron op het voetenmatje. Geintje Gisele, hij heeft een klein bedje. Moet die morgen weer geld gaanuitgeven maar ditmaal voor een regenbroek die meneer niet bij zich had. Liggen nu wel iets achter op het schema maar hopen dit bij betere omstandigheden weer recht te trekken. Van vandaag zullen er waarschijnlijk niet veel foto's verschijnenmaar dat maken we ook weer goed. Marlou wil nog iedereen bedanken voor alle steunbetuigingen en ik ga sluiten.

Gr Hub

A hell of a day !!

Na wederom een goede nachtrust in eenleuk hotel,vertrokken we vandaag om 8.30u voor een rit die grotendeels bergaf zou gaan. We begonnen maar meteen buiten bij het hotel met een bergje die we opliepen en ook de kinderkopjes hebben we nog even lopend gedaan.Toen ging het bergaf zeker 10mtr en hierna weer een gemeen klimmetje op. Maar toen jawel hoor bergaf of gewoon plat en dat zeker 10km. Hierna kwam ons eerste bultje waarvan we er volgens de route drie zouden krijgen, waarvan delangste 5 km zo duren. Nou de eerste duurde al 9 km maar gelukkig gingen we erna ook weer lang af. Na 3 uur gingen we rusten en aten ons brood kaas en worst op want dat begon al langzaam te smelten. Hub en Ron gingen nog even op de schommel en toen weer verder.

Het was inmiddels 12.00u en 34 gr Cen we moesten nog 90 km. Eigenlijk meteen na de rustplaats ging het op en af maar het was iets meer op dan we verwacht hadden en dan weer dalen tot bijna nul. Op 90km zouden we onze laatste klim krijgen en die kwam er ook. In plaats van 5km werd het er een van 15 km, en met de hoge temperatuur was het voor iedereen afzien. Liters water hebben we gedronken.Toen ik bijna dood was ging het dan toch eindelijk af en zouden we niet meer hoeven te klimmen.Groot was dan ook mijn teleurstelling toen ik op 123km nog een klim voor de kiezen kreeg, Deze ben ik dan ook halverwegen gestopt om even bij te komen ik was helemaal totaloss. Hub is bij me gebleven en Ron zich maar afvragen boven aan de klim wat er toch met ons gebeurd was. Na 140 km bereikte we ons hotel, even een wasje doen en douchen hierna nog wat gegeten . En nu mag ik natuurlijk weer mijn verhaal doen, beide heren wilde het vandaag nl niet van me over nemen.O ja voor ik het vergeet er liepen op deze route veel geiten, koeien en slangen (kropen)over de weg.

Nu ga ik stoppen en slapen want morgen is het vroeg dag, wemoeten nl al vroeg inchecken op de boot en daar ga ik een dag lekker luieren.Tot schrijfs en bedankt voor jullie reacties, doet ons iedere dag weer goed en geeft ons de kracht om door te gaan

Gr Marlou

Naschrift Hub.

Diep respect hoe Marlou vandaag haar mannetje heeft gestaan

Marlou is een echte kanjerl, 120 personen in de mailinglijst gaan haar dat even laten weten, per mail of sms 0031643089116 niet vannacht he grappenmakers!!

Een gebed zonder einde.

Allereerst wil ik toch de vraag van Harrie beantwoorden hoe we van Turkije naar Griekenland zijn gekomen: FIETSEND!!!!

Dan het verhaal van de dag. Ondanks een heerlijk bed en een laat ontbijttijdstip was ik alweer vroeg wakker (6.00 uur Griekse tijd hetgeen overeenkomt met 5 uur in Nederland). Toch nog maar even omgedraaid om wat energie te tanken voor de lange klim die ons te wachten stond. Na het gebruikelijke ochtendritueel op de fiets en richting Katarapas. De eerste km waren 'vrij 'easy' maar na zo'n 10 km begon de aanloop: klimmen van 200m naar 800m. Gelukkig zijn de bergen meer mijn terrein en genoot ik van het afzien en de mooie omgeving. De roedel honden die op ons afvloog (het waren er zeker 6 tegelijk) nam ik daarbij maar voor lief en we zijn er inmiddels achtergekomen dat hard terugschreeuwen feilloos helpt, zo snel als ze aankomen stormen, zo snel druipen ze ook weer af als ze zien dat je niet bang voor ze bent.

Op 800m hoogte gingen we weer naar beneden en dat is nu juist niet wat je wilt als je weet dat je die dag naar 1700 meter moet klimmen. De gedane inspanning wordt dan namelijk weer om zeep geholpen. Na die afdaling volgde het echte werk. 20 km klimmen, ieder in zijn eigen tempo en op zijn/haar eigen manier. (Hulde daarbij voor Marlou, die deed niet onder voor het mannelijk geweld en week de hele klim niet af van Hub´s zijde). Het was zeer warm en ik zweette harder dan ik het vocht kon aanvullen, aan de klim leek geen eind te komen. In gedachte bad ik tot de Griekse goden voor wat afkoeling. Die kwam. Op de top hadden we nog net tijd om wat foto's te maken en onze regenjassen aan te trekken. Voordat we halverwege de afdaling richting Metsova waren, sopte het water in onze schoenen en klappertanden we van de kou. Eindelijk in het hotel aangekomen was het snel een warme douche nemen en onder de warme dekens kruipen om maarweer warm te worden. Welnu, het leed is geleden en we zijn ons mentaal alweer aan het voorbereiden voor de volgende uitdaging: de koninginnerit van 140 kmnaar Igouminitsa waar de boot niet op ons zal wachten indien we te laat komen.

Aan de voet van de Katarapas

De dag van Larissa naar Kalempaka brengt ons aan de voet van de Katarapas. Hadden we gisteren een vies en oud hotel in een lawaaierige stad, vandaag zitten we in in een spliksplinter nieuw hotel met een geweldig uitzicht op Meteora. Omdat we hier het een en ander wilden bezichtigen waren we vanmorgen al vroeg op de fiets. Het tempo was in eerste instantie gezapig maar gaandeweg kwam het tempo erin. Al vroeg bereikten we dus ons hotel, na een halve liter bier gemengd met bitter lemon tegen de dorst hebben we ons gedoucht en een taxi genomen naar Meteora, 6 km klimmen en daar hadden we voor dit moment even geen zin in. Omdat de internetverbinding in het hotel niet al te snel is zullen we de foto's hiervan op een later tijdstip plaatsen. Speciaal voor het team ( Jim en Truus ) wat Hub conditioneel klaar gestoomd heeft voor deze tocht, ik fiets hier met twee vingers in mijn neus rond. Nou niet helemaal want anders komt er wat weinig lucht door mijn toch al enge sinussen maar conditioneel ben ik toppie!!

Marlou ziet erg tegen de etappe van morgen op terwijl ik baal van de 140 km op de laatste dag richting ferry. Je zult maar regen of materiaalpech krijgen.

Als ik mijn verhaaltje weer mag schrijven zitten we in Italie en zullen we vaker camperen. We zullen dan waarschijnlijk ook wat vaker geen internet hebben en dan dus het meest noodzakelijke vermelden. Het laden van foto's kost namelijk veel tijd.

Gr Hub

Een ezel stoot zich geen twee keer maar een os wel.

Na wederom in een mooie kamer met keuken gebivakeerd te hebben, liep vanmorgen om 6.30u de wekker van Ron af . We hadden nl gisteren afgesproken om vroeg te vertrekken omdat we een lange rit voor de boeg hadden.Maar Ron had zo'n last van zijn bibs dat hij tot in de late uurtjes op de laptop bezig is geweest om de route in te korten en het is hem gelukt, liefst 20 km korter. Dus na enige startproblemen (want we waren alle drie nog moe) zaten we om 8.10u op de fiets, eerst nog even de banden op gepompt bij een tankstation en weg waren we. Het eerste uur ging in een rustig tempo en Ron en Hub wisselden zich af met voorop rijden. Ron moest het vandaag nlbekopen dat hij gisteren de kar getrokken had. Ik reed meestal achteraan omdat ik dit lekker fietsen vind, je wordt nl uit de wind gereden en kunt heerlijk om je heen kijken. .Zo ging het zijn gangetje. Na ongeveer 40 km kwam er een heuvel waarin ik mijn meerdere moest herkennen zo stijl ging het omhoog en bijna boven viel ik zowat van de fiets. Dan maar lopend omhoog, maar ook dit is erg zwaar want je fiets met bepakking weegt al gauw 50 kilo en die moet je ook omhoog duwen. Dus maar weer opgestapt en de laatste meters toch weer gefietst. Boven zag ik Ron met zijn hoofd schudden en op en neer fietsen (de heren hadden het wel fietsend gered).Ik dacht als hij verkeerd is gegaan draai ik hem de nek om, want ik kwam helemaal kapot boven. Gelukkig voor hem was dat niet het geval en gingen we gestaag verder bergop.

Na nog een half uurtje fietsen kondigde ik aan dat we in het volgende dorp zouden pauzeren en wat eten, hier waren ze het beide mee eens. Al fietsend kwamen wij bij een onverharde weg en we besloten gezamelijk om toch maar weer van de route af te wijken en een stukje terug te gaan en daar de verharde weg te nemen.Maar zoals jullie al wel uit de titel begrijpen was dit voor de derde keer weer een verkeerde beslissing, want ook deze werd een landweg en na een aantal km weer een waterpoel van een meter diep. Wat nu? Een aardige griek die op de tractor langs kwam vertelde ons dat we de landweg konden vervolgen en dan weer op de goede weg zouden komen. Dit klopte gelukkig ook.

De verdere dag ging gesmeerd we kwamen door de bergen met aan beide kanten van de weg hoge rotsen en gingen door een pas gedeeltelijk over de autoweg. Om een uur of een kwam bij mij de man met de hamer even voorbij want het was erg heet en ik zag het even niet meer zitten. De griekse goden waren me echter gunstig gezind en stuurde me wat wind in de rug..De verdere route verliep goed en nu zijn we dan ook in Larissa beland. Nog drie dagen en dan 1 dag in luxe op de boot uitrusten met zwembad.

Gr

Marlou

Gecontroleerde koers

Ron:

Ondanks de afspraak dat we na de problemen van gisteren zouden uitslapen en dus wat later op de fiets zitten,stond onze Hub alweer om 7 uur plaatselijke tijd naast zijn bed. Op zoek naar zijn laptop om het hotel voor vandaag te zoeken. Tja en dan sta je zelf ook maar op ondanks dat je ogen nog dichtgeplakt zitten.

Nog even terugkomend op het 'wiel'. Voor het eerst heb ik naar alle wijze raad van anderen geluisterd en mijn fiets aan een grondige inspectie onderworpen voordat we op reis gingen. Daar waar ook maar enige twijfel over de toestand van onderdelen bestond, werden deze vervangen. Zo ook het achterwiel! Volgens de fietsenmaker was het danwel geen nieuw exemplaar maar nog van prima kwaliteit (was van een oud omaatje geweest). Je gaat er in zo'n geval vanuit dat een dergelijk professioneel iemand verstand van zaken heeft en dat hij je geen kat in de zak verkoopt. Welgeteld 400 km heeft het wiel mij naar de diverse bestemmingen gebracht zonder daar merkbaar veel problemen mee te hebben. Daarna begon het gez....k, Enal mijn practisch en technisch inzicht ten spijt....een verstelen schroefas kan zelfs ik niet maken. De mechanicien in Thessaloniki is erook drie uur mee bezig geweest met noppes resultaat.(dus Gisele, het lag niet aan mij!!!). Genoeg over mijn achterwiel, misschien dat we het later nog over mijn voorwiel kunnen hebben, want dat is afkomstig van dezelfde fietswinkel en vormde een setje met het stuk schroot dat we in Griekenlands tweede stad hebben achtergelaten.

Terug naar het verhaal van de dag: twee uur later vervolgden we, na een stevig ontbijt te hebben genuttigd, weer vrolijk pedalerend onze weg. Van meet af aan bepaalde ik het tempodoor continu op kop te rijden tot aan het eind van de dag. Peter Post noemde dat vroeger een gecontroleerde koers. Daarbij moet wel gezeg worden dat het aan het eind wel lastig was om Hub achter mij te houden, want als die de stal ruikt dan is er bijna geen houden meer aan. Zo gleden de kilometersvoorbij.De omgeving boodt weinig afwisseling en ik vermoed dat dit het minst aantrekkelijke deel van Griekenland is; plat, leeg en vuil. Na 50 km onze eerste pauze in Alexandreia waarde oude dorpsgek onshele verhalen begon te vertellen daarbij zijn wandelstok vervaarlijk omhoog houdend. Waarschijnlijk was ie bang dat we zijn plek in de dorpsgemeenschap zouden innemen. Je moet ook welverstandelijk achtergesteld zijn als je hier met volle bepakking gaat fietsen.

Na een banaan en een koekje terug in het zadel. Een aantal kilometers later begon het saaie landschap langzaam te veranderen en nam Ardennervormen aan. Na een paar klimmetjes weken we van de hoofdweg af en daalden we richting zee. Daar waar de honden elders lang de wegde hele dag last van de hitte leken te hebben, werden we in deze afdaling aan alle kanten geconfronteerd met blaffende en attackerende Nero's en Brutussen. Gelukkig dat hadden we al gemist! De laatste 30 km hadden we de wind pal op kop , Waardoor de eindbestemmingaar niet dichter bij scheen te komen, maar uiteindelijk wist ik mijn roedel weer feilloos bij het hotel af te leveren. (Zij het dat Marlou en ik ons stilletjes beginnen af te vragen, hoe we met een dergelijk beurse bips ooit nog Maastricht zullen halen.)

Zo zie je maar, ook als er weinig gebeurt, kun je een heel verhaal neerpennen :)