Feyenoordbenen

Na de monstertocht van gisteren( met ajaxbenen)konden we vanmorgen maar niet op gang komen. Het begon al met het ontbijt, wat overigens heerlijk smaakte maar ook daarna konden we de draad maar niet oppakken. Overigens was dat ook nergens voor nodig dachten wij want tegenover gisteren hadden we vandaag een korte etappe. Hoe bedrogen zouden we uitkomen!!. Na wat sponsor t shirts in ontvangst te hebben genomen van onze gastheer ( ben op die van de provincie limburg nog steeds aan het wachten )en hem beloofd te hebben dat ook hij op onze site vermeld zou worden vertrokken we uiteindelijk, een uur later dan gebruikelijk. We kregen het tempo maar niet te pakken en het was daarnaast ook nog eens oersaai op de weg. Werden we in het eerste uur ook al direct getrakteerd op een regenbui kun je dus wel voorstellen hoe wij ons voelden. Na de middagpauze bleek dat we een afslag hadden gemist en op deze manier mogelijk op de autobaan naar Thessaloniki zouden belanden. We gokten erop dat er nog wel een afslag zou komen naar deze miljoenenstad. Maar ook nu weer verkeerd gegokt, 20 km voor Thessaloniki reden we de autosnelweg op. We keken elkaar even aan en zeiden dat moet anders kunnen, dus terug. Toen we dachten dat we de weg hadden gevonden sloeg het noodlot opnieuw toe en hoe. Malleur met Ron zijn fiets. En wat voor een, niet te repareren door Marlou, niet door Hub en zelfs niet door Ron en dat wil wat zeggen want dat wiel zat al in elkaar met een lipje van een sinasblikje!!!. Maar schijnbaar was dat dus niet de oplossing geweest.

Hoe nu verder? Koelbloedige Hub en Marlou gingen op onderzoek uit terwijl Ron zat te vloeken en te tieren bij zijn fiets. En dat 15 km voor het centrum van deze miljoenenstad. En jawel hoor 200 meter van de plaats des onheils vonden wij een rubberfabriek ( geen durex hoor) Zij zouden het wel even fiksen. Maar ook zij hadden niet genoeg kennis in huis. Hoe nu verder? Wij wilden Ron in een taxi duwen met dat verdomde wiel maar hij wilde zijn kleine zusje + schoonbroer niet alleen laten. Een taxibus was niet voorradig. Er werd gebeld naar een fietsenmaker in een dorp in de buurt, maar slecht nieuws geen Giant onderdelen. Hoe zou het zijn als er iets met die fietsen van Marlou en Hub aan de hand is vroeg ik mij voorzichtig af? Er ontstond een griekse discussie die wij niet konden volgen maar er kwam een oplossing. Er werd gebeld naar een grote fietsreparateur in Thessaloniki en die verzekerde telefonisch dat het gerepareerd kon worden. Op naar Thessaloniki dus. En wat dacht je waarover gediscussieerd is geworden?

De zaak ging op slot, de directeur belde dat zijn auto gebracht moest worden voor de fietsen te vervoerenen een medewerker zou Marlou en mij naar de fietsenmaker brengen. De foto's volgen nog maar inmiddels is het 22.20h en zit ik dit verhaal nog te typen.

Enfin om een uur of 3 belanden wij met ons hele hebben en houwen bij de fietsenmaker waar een dame in haar beste engels uitlegt dat de monteur pas om 18.00h aan de fiets gaat beginnen. Maar geen zorgen om 19.00h is die klaar. Op naar het hotel dus. Een kilometer wandelen met tassen en een fiets armer. Vol goede moed om 19.00h terug naar de fietsenzaak en je raad het al, nog niet eens begonnen aan de fiets. Maar goed op enig moment begint die goede man dus en Ik kreeg al stiekem een vreemd gevoel in mijn onderbuik. En jawel hoor na het testfietsen, probleem niet verholpen dus met behulp van allerlei tolken werd besloten om een nieuw as erin te zetten. Kom over een uur maar terug dan is die klaar. Gauw een broodje gyros en terug en wat bleek waren ze weer met die oude naaf aan het kloten want de nieuwe paste niet. Om het verhaal niet nog langer te maken maar eigenlijk is het een soap van jewelste vragen wij de chef of niet het wiel mogen kopen van een exact dezelfde uitvoering. Nee dat kan niet we mogen alleen de hele fiets kopen a raison van 3000 euro. Uiteraard weigeren we en krijgt de baas medelijden met ons en wordthet wieluit de nieuwe fiets gehaald en in de fiets van Ron geplaatst. Ron gaat testfietsen en vind het ok. Maar als hij zijn niet goed oplettende zwagertje niet had gehad dan was hem de band van het achterwiel gelopen morgen dus moest die ook nog een aantal keren gesopt vervormd etc worden. Maar goed, eind goed al goed en om 21.30h kon de fietsenzaak haar deuren sluiten en hopen wij nu op voorspoed. De foto's zullen wij morgen plaatsem en voor nu welterusten.

Koninginnerit

Na een goede nachtrust tot 5.30u ,want toen werd ik wakker doordater aan beide kanten heel wat bomen omgezaagd werden, gingen we om beurten naar het toilet en ons aankleden. Na een ontbijtje weer de tassen op de fiets en daar gingen we. Eerst nog wat drinken inslaan en weg waren we.

De eerste km gingen goed en we dachten dit wordt een makkie,maar wederom waren er daar die honden.En Hub was op dat moment een heel stuk voor ons. Ron riep tegen de honden HO Ho alsof ze dat verstonden, ik vlug achter een auto en afgestapt want ik heb nu in de gaten dat ze achter fietsers aangaan en niet achter voetgangers, tenminste dat hoop ik.

Na 52km rustige en makkelijke wegen gefietst te hebben kwamen we in Kavala waar wegen waren met een stijgingspercentage van 80%,die zelf Ron onze Berggeit heeft moeten oplopen. En toen natuurlijk een afdaling met een percentage van 85%, maar goed onze remmen hebben die proef doorstaan. Hierna ging het weer rustig verder met af en toe een klim en dan weer een afdaling. Na zo'n beklimming werden we weer aan gevallen maar dit maal door kleine vliegjes, binnen een seconde waren we helemaal zwart.Vlug vegen natuurlijk maar ze bleven komen, dan maar dalen en onderwijl steeds die beestjes wegvegen .Na een paar meter gaven ze het dan toch maar op. En zo gingen we verder door het mooie berglandschap van griekenland , maar het volgende diende zich al weer aan. Ik wees Ron er op dat er zich zwarte wolken achter ons samenpakten, dus maar wat harder gaan fietsen .Dit hebben we 29km vol kunnen houden, toen er ook nog een wind opstak met windvlagen van een kleine tornado(gelukkig in de rug). Maar een ongeluk komt zelden alleen en tijdens een kleine beklimming schakelde Ron schijnbaar niet goed want zijn ketting vloog er af en hetbegon al aardig donker te worden en te rommelen boven ons. Onder een viaduct dus alle tassen van de fiets en ketting er opnieuw opgelegd .Daar het nog steeds droog was besloten we door te fietsen, hadden we dat maar niet gedaan want binnen 5 min brak de hemel open. Kletsnat waren we toen Hub eindelijk een bushokje zag en we konden schuilen.

Nadat het weer droog was fietsten we weer vrolijk verder en na een klein uur bereikten we onze bestemming een zeer mooi en net pension waar we een heel gebouw voor ons zelf hebben.Na een lekkere pizza en onze dagelijkse cappucino en voor Ron een kopje koffieprut zonder SUIKER, mocht ik na deze lange fietsdag nog even een verhaaltje typen en liggen beide heren uitgeteld op bed.

Gr Marlou

Eigenwijs

Ron:

Na een vrij onrustige nacht; de koelkast onder de vide waar ik sliep, maakte een kabaal alsof ze op diesel liep, ben ik om 7 uur stipt opgestaan. Net als al die andere dagen. Marlou en Hub liepen al vrolijk, ruziend rond. Ook als al die andere dagen! Het ontbijt bestond dit keer uit wel zeer droog brood (van de Lidl) en wat kaas of salami. Dus flink kauwen en weg spoelen met Cola. Gelukkig hadden we bij diezelfde Lidl ook wat Nescafe kunnen scoren, zodat we wel van een goed bakje koffie konden genieten. Tenminste als je het afgezet tegen de standaard van mijn medereizigers , maar toch. Voor de zoveelste keer de spullen in de tassen gestopt waarbij opvalt dat, waar we eerst zeer zorgvuldig de kleding opvouwden nu het zaakje gewoon in een willekeurige tas werd gepropt. Als het gewicht maar redelijk verdeeld werd. Op de fiets en 'los geht's'. 100 km glad asfalt en redelijk vlak, zo omscheef de hoteleigenaar de route van vandaag. We moesten gewoon links en rechts de weg langs de autobaan volgen. Wijs als ik ben, had ik gisteren toch maar de route opnieuw in mijn Garmin gezet zodat we niet voor verrassingen kwamen te staan. Dat laatste is niet helemaal uitgekomen. Allereest ging het een aantal kilometers inderdaad zoals werd voorgesteld, maar toen we geconfronteerd werden met het bord 'verboden voor fietsers' wisten we dat we op de autobaan zouden uitkomen en werd de track opgepakt. Probleem met plattegronden, of ze nu digitaal of van papieren zijn, is dat ze plat zijn en dat hoogteverschillen moeilijk in te schatten zijn. Wel nu, het leverde ons de eerste verrassing van de dag op. 10 kilometer klimmen. Het moet gezegd worden, het was mooi en ik voelde me meteen in mijn element. Dat was nu waarom ik fietsvakanties zo leuk vind: helemaal alleen (Marlou en Hub op gepaste afstand) in een gelijkmatige tred tussen uitgehakte rotswanden zigzaggen. Geen druk autoverkeer waardoor je van de omgeving wordt afgeleid, maar allerlei beestenspul dat zichtbaar en hoorbaar aanwezig is en je gadeslaat. Mooi is dat. Helaas was het na die 10 km ook afgelopen. Voor ons lag een uitgestrekt laagland dat we na een korte afdaling al bereikten en vanaf dat moment niet meer zouden verlaten, terwijl rechts van ons de bergen ons probeerden te verleiden om hen te bedwingen.....of spreek ik hier weer voor mezelf en houd ik geen rekenschap met mijn aanwezige familie.

Tijdens de korte afdaling werden we trouwens voor de zoveelste keervoor prooi aangezien. Twee uit de kluiten gewassen honden kwamen van ver in sneltreinvaart op ons afgestormd; ready for the kill. Gelukkig zijn honden oerdomme beesten (mijn excuses aan al die trotse hondenbezitters), ze kondigen hun aanval luidkeels aan zodat hun maaltje (wij dus) ruimschoots de tijd heeft om er als een haas vandoor te gaan.

Na dit voorval werd de weg vervolgt, langs de autobaan. Dan weer aan de linkerkant, dan weer een stukje rechts ervan. Opvallend daarbij was dan de autobaan zelf kaarsrecht en vlak loopt terwijl de wegener naast op en af gaan. Frustrerend. Op een gegeven moment stelde ik voor om even niet de geprogrammeerde weg te volgen, maar een andere weg. Deze liep namelijk vlak langs de 4 baans weg en leek me korter. Hadden we niet moeten doen; we kwamen op een uiteindelijk op een onverharde weg uit en de uitdrukking op de gezichten van de boeren die het land aan het bewerken waren, had ons enige indicatie moeten geven dat het wellicht slimmer was geweest om op onze schreden terug te treden.Maar wij zijn eigenwijs en gingen vrolijk verder totdat onze weg werd versperd door een diepe waterpoel dwars over het zandpad. Dat werd dus door het veld lopen......Uiteindelijk zijn we weer op de eerdere route uitgekomen, zonder veel terreinwinst maar met veel tijdsverlies. De les is dan ook om niet meer van een geprogrammeerde route af te wijken.

We hebben een korte tussenstop gemaakt in Komotini en wat verder op in een of ander gat. Daar constateerde ik dat mijn achterwiel wel wat veel speling in de lagers had. (Een goede raad aan iedere fietser: zorg dat je je stalen ros zelf kan repareren en geef hem nooit uit handen aan een fietsenmaker). Uiteindelijk zijn om een uur of 4 aangekomen in Xanthi. Het hotel was snel gevonden en lag precies op 105 km van ons eerder verblijf. Eerst even douchen en vervolgens het wiel mee de hotelkamer ingenomen om er achter te komen dat ondanks alle zorgvuldigheid bij het kiezen van het mee te nemen gereedschap, juist die maat sleutel ontbrak. Dan morgen maar naar een garage of fietsenmaker om steeksleuteltje 17 te lenen. Eerst eten.........na een lange kruisgang langs allerlei gesloten eetgelegenheden (het was tenslotte zondag) moesten we uiteindelijk genoegen nemen met snackbar 'Ali Baba'. Daar kregen we een eenvoudig doch lekker maal voorgeschoteld. En met de nieuw opgedane energie kon ik, eenmaal terug op de hotelkamer, toch een oplossing vinden voor het 'defecte' wiel. Eind goed al goed......morgen 134 km, het hotel is al geboekt: Hotel Pfaffenhofen!!!!

Van Kebap naar Gyros

Wat later dan normaal op de site, maar hier zijn ze dan. De belevenissen van vandaag. Dit keer even zonder foto's omdat de wifi hier bijzonder traag is!!! De schade halen we morgen in.We zitten inmiddels in Griekenland. Vanmorgen in Kesan onder een wolkendek vertrokken na een Turks ontbijt. De wegen waren slecht en het werd steeds stiller. Na anderhalf uur fietsen doemde de grensposten voor ons op. Deze werden nog zwaar bewaakt door stoer uitziende jongens met mitrailleurs in hun handen. Gauw nog wat Turkse lires uitgegeven en aansluiten in de rij. De passagiers van een bus naast ons mochten alle koffers uit het ruim halen en die werden vervolgens gecontroleerd. Ons bleef die ellende bespaard. Een nederlandse camper die naast ons stond hebben we nog even geattendeerd op het feit dat die water lekte, maar de chauffeur werd er niet warm of koud van. Ook geen bedankje . . Ben benieuwd hoever die nog gekomen is?

In no mans land met de camera in de aanslag om de Griekse vlag te fotograferen kreeg ik even een snauw van zo'n militair, no pictures, no pictures. Ik heb hem vriendelijk uitgelegd dat het niet om hem ging. Dus lekker een foto gemaakt. Vervolgens door naar Alexandroupolis. Het gemiddelde was goed, dus al vroeg bereikten we ons hotel. We hadden hier maar twee keer hulp vragen voor nodig. Toen we aankwamen werd er alleen Grieks gesproken en dat was toch wel weer lastig. Maar ja de baas was er nog niet. De bazin van het moment vroeg mij Holland, Holland? Ja was het antwoord. Andre Hazes zei ze. Ja zei ik . Ik dacht die vrouw weet waar ik van houd. Die zullen hier beslist hollanders over de vloer hebben gehad die onze Andre helemaal suf hebben gedraaid. Vervolgens kreeg ik three rooms, three beds , three keys. No no ging het weer van mijn kant, one room one key three beds, for 50 euro en niet dadelijk 150 euro kwijt zijn.

Bent u niet Hazes? No crijns is my name and i booked 1 room. De baas bellen. Die komt over een half uur en helpt ons verder. Toch kregen we al de sleutel van de kamer en jawel hoor, deze grootte hebben we nog niet gehad. 2 verdiepingen, kitchenette, leefhoek, vide enairco die het doet en dat voor 50 euro.

Zoals gewoonlijk doen we onze was en gaan dan terug naar de stad om inkopen te doen. Morgen is het nl zondag en begint het echte werk . Voor het eerst gaan we over de 100 en de dag erna over de 130. Omdat we hier alles tot onze beschikking hebben, eten we voor het eerst binnenshuis en zullen we hier morgenvroeg ontbijten want we willen vroeg weg. Als we terug komen van de boodschappen is de baas inmiddels thuis. Hij is zeer geinteresseerd in ons en heeft nog allerlei tips. Als we gaan koken blijkt dat we geen olie hebben en omdat Hub overal vrienden heeft, gaathij maar even naar de baas. Zonder problemen krijg ik ook die en dat terwijl er een restaurant bij is . Als ik even later dit verslag zit te typen, klop, klop. En ja hoor de baas. Hij komt even een of ander lekker likeurtje brengen. We nemen een foto en beloven hem dat de zwijnenstal die we al hebben gemaakt morgen weer weg zal zijn. No problem, no problem is het antwoord. Wat een gastvrijheid.

Tekirdag-Kezan en de däzer

Na een goede nachtrust en goed ontbijt, maakten wij ons op voor een relaxte fietsdag.

Het was vandaag een bewolkte dag maar de temperatuur was goed, dus vol goede moed gingen we op pad. Na 4km kwam er een verkeersbord met 7% en 2800 mtr we dachten, dat gaat dan lekker af maar niks hoor het ging flink op.Tevens was het de voorbode van wat ons de rest van de dag te wachten stond. Maar niet getreurd ik was nl samen met Hub als eerste boven(had Ron maar net voor de top niet zo nodig nog een foto van ons als achterhoede moeten maken). Daarna bleef het op en af gaan met een topsnelheid van mij van 52km .Na een aantal klimmen kwam het nationaal wielerteam achter ons aan. Ze hadden diep respect voor ons, dat wij met volle bepakking deze bergen beklommen. Hun ploegleider heeft ons zelfs gefilmd .Dus wie vanavond tijd heeft en een schotel kan kijken naar turknet 1 om 20.00 uur. Wekomen dan nl op het sportjournaal.We worden hier langzaam helden.Jammer dat de beide heren de fototoestellen bij zich hebben want ik was nl een paar keer als eerste boven op een berg maar kan dat natuurlijk niet vastleggen, vlgs mij hebben ze daarom ook die toestellen bij zich, want anders gaan ze natuurlijk af als BIKKELS

En zo gingen we maar verder met berg op en af. 20km voor onze finisch slaat het nootlot echter toe.Uit het niets komen er ineens 2 grote honden de weg op en gaan achter Ron aan die fietst voor zijn leven .Ron was gelukkig te snel voor ze, maar toen kregen ze ons in de gaten en werden wij aangevallen. Hub reageerde heel koelbloedig en richte de däzer op hun en wat schetst onze verbazing ze stonden meteen stil. Na dit meegemaakt te hebben bleven we toch maar kort bij elkaar fietsen en maar goed ook want nog geen 2 km verder werden we van alle kanten aangevallen. Maar onze beschermer Hub richte weer zijn däzer en kon ons zo veilig langs deze honden brengen. Het zijn van die witte grote beesten die nooit alleen zijn. Maar goed ook nu zijn we weer bij een hotel aangekomen waar we vriendelijk werden ontvangen, alleen het douchen moest met koud water.

Janine nog een fijne verjaardag.

Rob en Debbie veel geluk met jullie leuke pluizenbol komen vlug kijken en Rob kijk op jemail

Gr Marlou

De fietsende reporter, Hub

Tja mensen als je 2 meter boven zeenivo zit in Tekirdag dan weet je dat je bergop moet. Marlou had dus duidelijk niet in de etappeschema's gekeken. De wielerploeg zoals Marlou vermelde kwam inderdaad langszij en ik durf weer te wedden op zo'n carbon fietsje had ik met ze meegedaan. Over de etappe heeft Marlou al genoeg geschreven. We zullen niet in herhaling blijven vallen. Wat erg opvalt is de vriendelijkheid van de mensen. Onderweg zijn wij getrakteerd op lichte regenbuitjes en ik hoef je niet te vertellen hoe je tassen en fietsen er dan uitzien. Aankomende bij het hotel wilde ik dus eerst de tassen wat afsoppen voor dat ik ze naar de kamer bracht ( 2 verdiepingen zonder lift ) en wat schets mijn verbazing. Pa en dochters zijn flink in de weer met alle andere tassen. Kamer ziet er prima uit douche is koud en wat armoedig. Vervolgens weer de wasjes doen en jawel hoor onze onderbroeken hangen tussen de turkse alleen heeft Marlou een wasknijper nodig en zij drie. Uiteraard durf ik daar geen foto van te maken want wie weet worden we dan het hotel uitggegooid. Morgen fietsen we Griekenland binnen en hebben we een hotel met zwembad .Dus tempo maken en hopenlijk nog even zwemmen. Overigens verwachtten we morgen 40% kans op regen dus moet de regenkleding in de buurt blijven.

Janine ook van mij nog van harte gefeliciteerd, we zullen er eentje op je drinken vanavond!!

Gr Hub

Ron:

Bovenstaand somt zo ongeveer onze dag wel op. Valt me wel op dat de verhalen van mijn fietspartners vaak enigszins bezijden de waarheid zijn of dat de context waarin dingen plaats hebben gevonden ten faveure van de schrijver wordt weggelaten. Maar goed ik gun ze hun plezier in de wetenschap dat het ware verhaal meer overeenkomsten vertoontmet mijn persoonlijke beleving van het gebeurdedan wat er hier op schrift wordt gezet.

Morgen een korte etappe waarbij we Turkije vaarwel zullen zeggen en de Turkse koffie wordt omgeruild voor Griekse. Laten we hopen dat het droog blijft!

Fietsen voor ons leven!

Ron:

In tegenstelling tot wat we bij alle andere hotels aangeboden kregen, was mijn teleurstelling groot bij het zien van het karige ontbijtbuffet. We waren nog wel zo vroeg en alles was albijna op. Moesten we daar de hele dag op fietsen??? Om 8.45 zaten we alweer op de fiets en de Garmintrack was snel opgepikt. Volgens de hotelbeheerder zou het slechts 55 km tot Tekirdag zijn, gewoon de weg blijven volgen, wederom de D100. Mijn track gaf echter een andere route aan, wat nu? Toch maar de aanwijzingen van menselijke origine volgen. In elk geval was de weg zeer aangenaam om te berijden, de vluchtstrook was doorgaans drie meter breed, het verkeermondjesmaat aanwezig en, in tegenstelling tot het eerste deel van onze fietsvakantie, veeeeeeeel voorzichtiger.

Na 40 km een korte pauze weer op de fiets en toen gebeurde het. Hub reed zo'n 200 meter voorop en Marlou en ik waren gezellig aan het keuvelen en passeerden daarbij onoplettend een grote villa. Achter het hoge hekwerk zaten twee honden ons aan te staren, de kleinste van de twee zat aangelijnt en begon direct aan te slaan toen hij ons zag. Hij wasnatuurlijk extra waakzaam omdat hijnet iemand op een raar uitziend voertuig had zien langskomen (Hub dus!).We hadden nauwelijks tijd om te begrijpen wat er gebeurde: de tweede hond, maatje Buldog, werd niet beperkt in zijn (of haar) bewegingsvrijheid en het zwart gevaarte wist precies waar de opening in het hek zat. We moesten fietsen voor ons leven en onze luide noodkreten richting voorhoede werden niet gehoord terwijl Hub in dat geval onze redder zou moeten zijn met zijn pas aangeschafte 'dazer'. We konden de hond amper voor blijven, maar gelukkig was hij nogal lui uitgevallen en gaf het na een kort sprintje alweer op, ons met een vervaarlijke grijns nastarend. Nog een laatst blafsalvo en toen keerde hij om. En Hub heeft hier totaal niks van gemerkt!!!!!!!

Volgende malleur:Enkele kilometer voor ons einddoel van de dag, merkte Hub plots een bord aan de andere zijde van de snelweg op met de tekst: 'Sherwood Otel'. Dat was ook de naam van het hotel wat we hadden geboekt. Wat een toeval! Toch maar even vragen en ja hoor dit was het hotel dat volgens onze gegevens 7 km verderop in het centrum van Tekirdag zou moeten liggen. We hebben de kamer nog even bekeken, maar de gang er naar toe had ons besluit al gevormd....hier zouden we niet blijven (ondanks de verkwikkende aanblik van het zwembad). Op goed geluk doorgetrapt en een vriendelijke Turk (Ja Ed, ze zitten er echt nog steeds) de weg naar een hotel gevraagd. Omdat op dat moment alle tekenen erop wezen dat er een grote wielerkoers aanstaande was, waren we bang dat alles al was volgeboekt maar we hadden geluk. Er was nog een tweepersoonskamer vrij en het plaatsen van een derde bed, was geen enkel probleem.

Nu zitten we uitgeteld onze dag te overpijnzen en vragen ons af wat de dag van morgen allemaal voor verassingen zal brengen.

Hub,

Tja die Ron geeft mij er wel van langs zeg. Hij en Marlou fietsen ver achter ondat zij mij niet bijhouden. ( dat zal ik morgen wel moeten bekopen als zij dit gelezen hebben) ondanks mijn aanlopende rem waarvoor ik inmiddels al bike4travel heb geconsulteerd. Die is nu in ieder geval gemaakt dus waarschijnlijk gaat het morgen nog harder!. Daarnaast is Ron van beroep ict specialist dus die weet hoe je foto's moet bewerken Het sherwood wat hij gefotografeerd heeft is het achteraanzicht van ons hotel. Het sherwood wat wij geboekt hadden was zeer teleurgesteld dat wij hun kamer niet namen. Wij hebben het ter plaatse bezichtigd en toen in het nederlands even besproken hoe we onder deze kamer uit konden komen. Wij hebben als reden opgegeven dat het te vroeg was om te stoppen met fietsen. De hotellier keek zeer bedroefd en belde ook nog even de tolkentelefoon. Dus toen nog maar een keer uitgelegd dat het te vroeg was om te stoppen. Dus door naar Tekirdag. Hier werden wij als kampioenen onder de shimanovlag binnengehaald, alleen moest de koers nog beginnen. Nou wij hebben even de eerste ronde bekeken die langs ons hotel ging en ik kan je vertellen als ik de bagage eraf had gehaald was ik zo met ze meegefietst.

Dus Guido, geen Contador en wij met gewicht en zonder doping alhoewel.

Danvanaf deze plaats even applaus voor Ali. Ik had al van Bertie begrepen dat je een prima presentatie had. Ik had overigens niet anders verwacht van je. Misschien kun je me nog even mailen hoe zo'n rol heet die wij altijd in Roermond bestellen. Want hier snappen ze het niet wat ik wil.

Istanbul-Silivri en de engelbewaarders

Vanmorgen om 8.30 vertrokken we dan voor de gevaarlijkste etappe. Als eerste was het natuurlijk weer even zoeken, in een wirwar van straatjes en mochten we ook nog niet met onze fietsen door de GRAND BAZAR, dus weer om rijden.

Toen we eenmaal op de goede route zaten (de snelweg), ging het wat beter. Ik ben bewust maar achteraan gaan rijden want zo kon ik beide heren een beetje in de gaten houden. Aan alle kanten werd er getoeterd om langs te gaan of omdat ze voorbij kwamen en ons wilden waarschuwen. Maar ze houden zich niet aan welke verkeersregels dan ook en rijden je links en rechts, voor en achter voorbij zonder te kijken (of de andere kant op). Ron en Hub werden een keer vlak voor de fiets gesneden maar het ging gelukkig goed. Maar als je hier wat gebeurt, wordt je zo op een vrachtauto gegooid en dan ben je weg. Dus ik dacht ik hou die twee in de gaten en laat dit niet gebeuren. En zoals iedereen weet kijkt Hub overal behalve op de weg en dit heeft me dan ook een aantal keren bijna een hartaanval bezorgd. Ook ik ben bijna gevallen omdat ik moest uitwijken voor een kuil in de weg en ik begon te slippen. Zo als jullie dus zien, waren we maar wat blij met de engeltjes op onze fiets. Na 35 kmmet deze stress gefietst te hebben (je kunt beter een dag werken), werd het rustiger op de weg en konden we wat meer om ons heen kijken. Vroeg in de middag bereikten we ons doel en na gedoucht te hebben gingen we een kop koffie drinken met voor de heren een gebakje (Zie foto)

Nu nog even avondeten en dan uitrusten voor de route van morgen

We houden jullie op de hoogte

Gr Marlou

Hub:

Ik noem het anders , De hel van Istanbul!!

Zoals gezegd na een slechte nachtrust ( Allah heeft mij twee keer geroepen om te bidden ) Ik heb niet geluisterd. Had ik geweten wat mij te wachten stond had ik het waarschijnlijk wel gedaan. Maar goed, mijn lieve heer Jezus heeft mij ook goed beschermd. Zoals Marlou al schreef, kijk ik de hele dag om mij heen en wat mij vanmorgen nog opviel waren de vele lingeriewinkels in Istanbul. Ik snap er geen reet van. Je keek naar binnen en aan de andere kant weer naar buiten. Zo doorzichtig was het. Waar zou dat allemaal onder zitten filosofeerde ik maar weer. Maar goed al gauw moest ik die gedachten loslaten want uit het centrum doken wij daadwerkelijk de hel in. 8 banen eruit heb ik geteld. Verder ging het precies zoals Marlou vertelde. 30 km voor Silivri toet toet. Lieve turken in een modern busje. He guys ( Marlou mocht ook mee hoor ) willen jullie een lift naar Silivri? Toevallig onze halteplaats maar voorlopig willen we nog bikkels blijven dus geen lift en op eigen kracht op naar Silivri. Soms wind mee dan weer even tegen maar vooral op souplesse. Nog geen man met de hamer. In het hotel wasje doen, snoepen en jawel hoor Hub heeft alweer vrienden gemaakt. Ik moet nu sluiten van Marlou want Ron moet zijn verhaal nog kwijt en dan gaan we eten. Kebab???

Gr Hub

Ron:

Ik heb er eigenljk niet veel aan toe te voegen. Ben gewoon blij dat ik vandaag heelhuids ben doorgekomen en de kans om Gisele en Raja weer terug te zien aanzienlijk groter is geworden. Als er iemand van jullie in Italië is geweest dan heb je een referentiekader om het verkeersgedrag van de Turk hieraan af te spiegelen: De Italianen zijn er 'Watjes' bij. Bovendien ben je als niet-roker hier ook niet echt op je plaats. Alleslechtedeeltjesdie we in de afgelopen jarenvermeden hebben, zijn tijdensdeze rit in zijn geheel aangevuld. maar goed we hebben het gehad, het wordt hierna alleen maarbeter! Trouwens wat het weer betreft: geweldig !

Cultuurbarbaar in Istanbul

Tja mensen eerst een tip van huishoudelijke aard. Omdat eenieder de dag op zijn eigen manier beleeft, heb ik bij de dag van gisteren een update geplaatst. Mijn gevoel dus van die dag. Het is nl iedere dag een beetje vechten wie het eerst de reacties mag bekijken en op de pc mag. Al dan niet om het nieuws uit Nederland te kijken , de weersverwachtingen etc.

Nu dus mijn dag in Istanbul. Om 7.00h werd ik uit bed geschopt want ik moest mee naar de highlights van Istanbul. Als eerste naar het Topaki. Ik had geluk. Uitgerekend vandaag gesloten. Toen door naar het Aya Sophia. Die was dus open. We moesten entree betalen maar het was er in ieder geval lekker koel. Voor de rest heb ik hier heel veel nationaliteiten gezien maar voornamelijk canon boys en girls. Die japanners kom je dus ook overal tegen. Toen door naar de Blue Mosque. Ik ben er in geweest en ik weet zeker dat er een heleboel Turken (mijn collega's) uit Roermond dat ding nog niet van binnen hebben gezien. Uiteraard trapte ik natuurlijk met mijn blote voeten in een splinter, maar goed ik heb hem gezien. Toen naar buiten en tot onze schrik was de temperatuur inmiddels opgelopen tot 34gr Celsiusin de zon. Alsof mijn knieeen nog niet genoeg geleden hadden werd ik bij mijn haren gepakt en naar de grote bazaar gesleept. Woorden schieten te kort!! Toen werd het uiteraard tijd voor een muffin die ik dan ook van mijn reislijders (grapje reisleiders) terstond kreeg. Vervolgens terug naar het hotel waar Ron de pc ongeveer drie uur nodig heeft gehad om eea op de site te krijgen.( de route )

Enfin nu mag ik even en dan evt de anderen. Gaan we zo weer kebab eten en morgen fietsen we eindelijk de wijde wereld in.

Groeten Hub